Het heeft lang geduurd voordat de eerste echte zin op het scherm is verschenen. Ik heb me niet verdiept in de technieken, de processen of wat het ook zou mogen zijn om een boek te schrijven.
Als sinds ik 12 jaar oud was wist ik dat ik schrijver wilde worden. In mijn jeugd heeft zich dit met name laten bestaan uit het schrijven van liefdesbrieven naar talloze meisjes die ik lang of kort heb gekend en vaak nooit verder ben gekomen dan het sturen van dat gedichtje of gevoelige brief. Ik was niet bang om voor schut te worden gezet of dat de boodschap verkeerd zou worden opgevat. Altijd kreeg ik lieve woordjes terug en werd mijn kunststukje liefdevol bewaard. Ik maakte blijkbaar iets los doordat ik zo open ben en eerlijk mijn emoties, gevoelens, toonde. Zo ben ik nog steeds en inmiddels onbedoeld heb ik voor velen een enorme aantrekkingskracht. Veel is verloren gegaan van mijn geschriften. Veel is niet bewaard of vernietigd. En om eerlijk te zijn voel ik me niet prettig bij die kinderachtige onzin.
Zoals het vaak gaat raakte mijn leven in een drukke stroomversnelling en dacht ik geen inspiratie te hebben om iets moois te maken. Ik had geen idee waar ik over zou moeten schrijven. Al 20 jaar heb ik me oppervlakkig verdiept in de meest uiteenlopende onderwerpen en heb ik veel meegemaakt. Dood, zelfmoord, ongeluk, vakanties, liefdes, werk en veel mensen ontmoeten. Uiteindelijk had ik in mijn hoofd een enorme massa aan data verzameld waar ik geen raad meer mee wist.
Sinds 8 jaar heb ik het plan om iets echts meesterlijks te verwezenlijken. 10 romans in 10 verschillende stijlen in 10 verschillende genres in 10 jaar. Het lijkt een onmogelijke opgave te worden en soms vraag ik me af of dit wel realistisch is. Maar wat ik de afgelopen 8 jaar wel heb geleerd is om te blijven dromen en het schrijven niet los te laten. Ik heb alle geschriften, aantekeningen en ideetjes weggegooid en besloten om het over een andere boeg te gooien.
Ik laat de conservatieve opvoeding achter mij en ga voor het enige dat mij tot nu toe letterlijk in leven heeft gehouden. Ik laat mijn gevoel schrijven. Geen schaamte meer over gevoelige onderwerpen mijden. Niet meer vrezen wat mijn omgeving er wel niet van zou vinden. Gewoon gaan beginnen met schrijven, uitgeven en groeien.
Deze omslag is niet vanzelf gegaan of misschien juist wel. Onlangs heb ik inderdaad echt Alexia ontmoet en na 2 uur viel alles letterlijk op zijn plaats. Alle verzamelde data, opgeslagen in mijn hoofd, dat is mijn inspiratie. Waarom ik daar nooit eerder bij heb stilgestaan is naïef en ben ik daarom ook wel geen schrijver. Maar als ik nu de eerste hoofdstukken teruglees die ik de afgelopen weken op mijn blog heb geplaatst dan voelt het heel erg goed en geniet ik zelf van de inhoud. Het meeste is fictie maar het zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn.
Het eerste boek komt eraan en ondertussen verschijnen er woorden op papier voor het tweede boek in een geheel ander genre. Ik krijg het gevoel dat ik haast moet maken, ik word oud en wil niet meer lang wachten met een debuut. Daarbij komt wel de onzekerheid dat er wellicht niemand geïnteresseerd is om ook maar iets van mij uit te willen geven. Dat zou jammer zijn want mijn verhaal is mooi. Ik kan niet tegen kritiek en kan niet tegen teleurstelling. Dat kleine beetje openstellen, dat beetje zakelijkheid, daar kan ik me nog niet in geven. Dit kan wel meevallen als ik de juiste persoon tegenkom die met mij mee wilt lezen en mij begrijpt.
Alexia is mijn muze, een ontmoeting van 2 uur was meer dan voldoende om mij aan het werk te krijgen maar misschien was ik er nu ook wel aan toe. Het zal wel zo zijn dat ik hier erg overtrokken mee naar buiten kom maar wie herinnert zich niet die eerste liefde, die eerste verliefdheid? Die vergeet je nooit meer zo oud als je ook zou worden. Die vergelijking maak ik met Alexia en zo romantisch als ik ben laat ik mij hier helemaal door leiden. Het is een gevaarlijke valkuil waar ik graag in trap. Het is als het verstoppen van een briefje met een klein gedichtje in de jas van dat meisje op school waar ik al heel lang verliefd op was. Al schaduwend zie ik haar het briefje vinden, blozen en glimlachen. Daarmee was mijn doel al bereikt. Zonder mijn naam eronder te zetten wist ze toch wel dat ik het was. Ik was klein en verlegen en altijd “ veel te lief ” . Pas jaren later zou ik er achter komen dat al die meisjes waar ik mijn liefde aan heb betuigd het wel meer dan leuk vonden en er toch kriebels van kregen. Het verkeerde moment, de verkeerde situatie, er waren altijd redenen maar meestal was ik gewoon te lief.
Naast zoveel feiten en fictie leeft het verlangen om gehoord te worden. Iedereen moet mijn stem horen en ik wil iedereen laten voelen hoeveel liefde ik heb te geven. Daar wil ik graag over vertellen en ik wil je mee nemen in een heerlijke wereld waarvan je kan genieten aan het strand, op de bank of in bed. Dat klinkt toch goed? “ In bed met Zaneck “.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten