HAND VAN DE MEESTER

Een kwartier te vroeg sta ik voor het makelaarskantoor in het centrum van Breda. Het licht brandt en ik zie John haastig rondlopen. Als hij mij ziet staan doet hij met een brede glimlach de deur open. Als “ oude vrienden “ word ik binnengehaald en de normaal rustig overkomende makelaar is druk en erg opgewekt.

“ Ik heb er zo’n zin in vandaag. “ is het eerste wat John zegt.

“ Ik ook. “ zonder twijfel in mijn stem merk ik dat het wel eens een mooie dag kan worden.

John laat vol trots zijn kantoor zien. Het is modern ingericht met een beetje klassieke uitstraling. Statig meubilair, wit gestucte wanden, spacwerkplafond met inbouwverlichting en aan de muren hangen diverse schilderijen. Moderne kunst, met allemaal hetzelfde cartoonachtige figuurtje erop.

“ Dat is Pjipje “ zegt John.

“ Wat? “

“ Een creatie van Loes van Delft, een jonge kunstenares die zichzelf geen kunstenaar noemt. Prachtig vind ik het. Ik heb haar wel eens ontmoet tijdens een expositie van haar werk in Amsterdam bij Go Gallery. Echt een lief en open persoon. En bescheiden want ik vind dit dus gewoon TOPkunst. Wat jij? “

“ Heel mooi. “ Ik deel zijn smaak voor goeie kunst. De vrolijke, kleurrijke schilderijen staan mooi op dit kantoor maar kunnen evenwel thuis aan de muur hangen. Je wordt er vrolijk van. Tijdloos en je kan er in zien wat je wilt.

" Art is not what you see, but what you make others see. " zegt John. Met deze uitspraak van Degas hebben we ook gelijk het meest serieuze hoogtepunt van de dag bereikt, zou later blijken.

“ Koffie? “

“ Lekker. “

“ Dat weet je nog niet. Suiker? Melk? “

“ Zwart. “

Even later legt John uit wat we die dag gaan doen. Twee taxaties, verkoopgesprek, lunchen, en nog een paar bezichtigingen.

Al met al klinkt het niet bijzonder en ik besluit het maar over me heen te laten komen.

De eerste afspraak is een taxatie. Een kleine tussenwoning en aan de buitenzijde lijkt de jaren negentig woning wat vervallen. John legt mij uit dat dit een “Bijzonder Beheer taxatie” is. Deze mensen hebben een hypotheekachterstand bij de bank en nu moet de woning in de verkoop. Hij mag de taxatie doen en daarna zal een andere makelaar de verkoop doen.

Als de deur wordt opengedaan staat daar een niet erg vriendelijk ogende dame van ongeveer 40 jaar oud. We stellen ons voor en John vraagt:

“ Mag ik bij u naar binnen komen? “

Dat mag en als de dame zich al omdraait geeft John mij een knipoog. Ik snap de hint. De dame zegt niet veel en stelt zich zelf niet eens aan ons voor.

Eenmaal binnen blijkt de woning een bende, het lijkt “ Geordie Shore “ wel. Al snel is duidelijk dat de dame en haar vriend sinds twee jaar werkloos zijn, geen werk kunnen vinden, en wat schulden hebben. Met al die extra tijd is het blijkbaar niet mogelijk om het huis op orde te houden, wat een rotzooi is het. Volgens John is dit een gebruikelijk beeld wanneer mensen in een neerwaartse spiraal komen te zitten. Het is triest om te zien.

Of we rustig willen zijn als we naar boven gaan. Op één slaapkamer ligt haar dochter nog te slapen. We mogen wel kijken maar of we dan stil willen zijn.

“ Dat is geen probleem. “, zegt John.

John doet voorzichtig de deur open. “ Charlotte “ staat erop geschreven. Het is schemerig maar alles is goed te zien. Er hangt wel iets wat een gordijn moet voorstellen maar de roede is al lang geleden vervangen door wasknijpers. Het is er erg warm, de verwarming staat helemaal open en je ruikt de zure geur van een zweterige tienerkamer. Op bed ligt een tienermeisje van een jaar of 18. Het dekbed is geheel opzij geschoven en openlijk zichtbaar ligt een naakt meisje, diep in slaap. Ik ruik de geur van alcohol en volgens mij is ze stomdronken in slaap gevallen. De ondergekotste emmer bevestigd mijn vermoeden. Vandaar de zure geur.

Charlotte ligt met open mond op haar rug te slapen. Het is niet goed te zien maar haar puntige borsten verraden een kleine a-cup. Als John van de grond iets opraapt en in mijn gezicht duwt blijkt dit haar bh te zijn.

“ Ruik eens. “

“ Doe normaal man. Dat kan toch niet? “

In het label staat de maat en ik blijk gelijk te hebben. Ik besluit toch maar even te ruiken.

Het meisje is mooi, slank, heeft smalle heupen en zo te zien een kaalgeschoren kutje. Ik zie geen schaamlippen dus het is een mooi strak plaatje. Zonder dat ik het in de gaten heb gehad ben ik verder de kamer ingelopen en sta naast het bed van Charlotte naar haar kutje te kijken. Ik begin verdomme op John te lijken.

Als ik me snel weer omdraai staat John lachend in het gat van de deur.

“ Wat is er? “

“ Oh niets, heb je je vinger erin gestoken? “

“ Nee, natuurlijk niet. “

“ Jammer, zo’n kans krijg je geen tweede keer. "

“ Opzij, ik moet van de hypotheekbank overal een foto maken. “

Zei hij dat nu echt? Hij gaat toch geen foto maken van dat naakte meisje? Ja, dat ging hij dus echt doen. En nog een extra foto met het bed er net niet op, voor in het taxatierapport. Voor mijn gevoel hebben we daar wel een uur gestaan. De rest van de woning had John snel gezien en met zijn digitale trofee stonden we al snel weer buiten.

“ Dit heb ik dus echt niet gepland” , lacht John luidkeels in de auto.

“ En dit heb ik dus echt niet verwacht “, reageer ik enigszins beduusd.

“ Dit wordt een fantastische dag “ , laat John mij nog luider weten.

“ Je bent bij mij in goede handen, hahaha. De hand van de meester zal je de fijne kneepjes van het vak wel leren. “

Ik weet niet meer waar ik in terecht ben gekomen maar als dit zo doorgaat wordt ik vanaf maandag ook makelaar. De volgende afspraken vielen wat tegen, zeker in verhouding tot mijn eerste kennismaking met de makelaardij in de praktijk.

In mijn ogen zou niets het kale kutje van Charlotte nog kunnen overtreffen. Oh, wat zou ik me hier in blijken te vergissen. De dag was namelijk nog niet om en wat er later die dag nog zou gebeuren is voor mij nog steeds onvoorstelbaar.