vrijdag 10 juli 2015

HET HOOGTEPUNT

Na alle verhalen van John gehoord te hebben de afgelopen periode ben ik erg benieuwd geworden naar de makelaarspraktijk. De eerste kennismaking is verrassend maar de volgende twee afspraken een beetje een domper. Twee bezichtigingen met een oud stel. Nou ja oud, vijftigers, bijna zestig die op zoek zijn naar een nieuwe woning. John hoeft niet veel te zeggen want de dame praat voluit en heeft overal kritiek op.

“Ach Jan zie je dat? Wat ouderwets” ( opmerking over de meubels )

“Oh Jan, heb je dat gezien? Nou dat hadden ze wel eerst eens mogen maken.” ( krimpscheur )

“Kijk Jan, zo’n plafond had oma ook.” ( spacwerkplafond )

“Wat klein. In die badkamer kan je je toch niet fatsoenlijk keren?” ( 9 m2 )

“Die tuin is al lang niet gedaan he Jan?” ( cottage garden, recent aangelegd )

“Nou dat granol is ook niet je van het.” ( spachtelputzwanden, 4 jaar oud )

Niets, maar dan ook niets was goed genoeg in deze nieuwbouwwoning met moderne inrichting. Beetje bij beetje zit John zichzelf op te vreten. En Jan? Jan zegt niet meer dan “Ja Madeleine.”

Dit is zo’n beetje de samenvatting van de eerste bezichtiging. De tweede bezichtiging zou bij een jaren 70 woning zijn, vergelijkbare prijs, andere locatie. De woning is geheel gedateerd en volgens het bouwkundig rapport zijn er nogal wat gebreken.

Gezien de negatieve blik van Madeleine heeft het volgens John geen enkele zin om daar nog te gaan kijken en als hij dit suggereert is mevrouw nogal verontwaardigd. We gaan dus weer op weg.

“Prachtig”

“Romantisch”

“Echt over nagedacht”

“Oeh wat leuk”

Met andere woorden, ze gaan er over nadenken en een bod uitbrengen.

Ik kan er geen peil meer op trekken en laat het maar voorbij gaan. John hoopt dat “die schimmelkut “ niets meer van zich laat horen en is het helemaal zat.

De bedompte sfeer in de auto bederft een beetje ons humeur. We zijn weer onderweg. Nu naar een verkoopgesprek. Ik zie niet wat hier dan weer leuk aan zou moeten zijn en John wilt het liefste de kroeg in.

Het is inmiddels al 15:00 uur en de zomerse temperatuur is opgelopen tot een onsmakelijke 33 graden. Beplakt en bezweet komen we aan in Sprundel, een klein plaatsje in de gemeente Rucphen.

“Ik kom hier niet vaak maar ik heb deze woning ooit eens getaxeerd. Nu moet men gaan verkopen en heeft men mij gevraagd.”

Ook in Sprundel is het heet, bloedheet.

“ Deze mensen gaan scheiden en ze kunnen elkaar niet uitkopen. Zij werkt niet en hij is sinds enkele jaren gedwongen minder gaan werken“

We zijn in woonwijk ‘de Branden’ en we staan voor een mooie 2-onder-1-kapwoning met garage.

Als we daar staan zien we dat bij de buren de gordijntjes wat opzij gaan. Nee, het valt niet op dat we worden begluurd hoor buurvrouw.

“Godver wat heb ik een dorst”

“Nou we zullen wel iets te drinken krijgen neem ik aan” , zegt John.

Als de voordeur opengaat staat er een elegant opgemaakte jonge vrouw van rond de dertig. Ze heeft lang donker haar, fijn gezichtje en dankzij deze heerlijke zomerdag, weinig aan. Het korte zomerjurkje wappert luchtig heen en weer en begint ver boven haar knieën, is laag uitgesneden en mouwloos.

“Hebben jullie het warm?” lacht ze ons toe.

Wat een lieve glimlach. Haar parelwitte tanden glimmen in de scherpe zon en ik kan me direct niet voorstellen dat je van zo’n prachtverschijning wilt scheiden. Maar al snel zal ons duidelijk worden waarom het zo ver is gekomen.

We mogen naar binnen.

“Willen jullie binnen of buiten zitten?”

“Ik ga het liefst naar binnen” zegt John. Ik zie de hoeken van zijn mond krullen als hij poogt naar mij te kijken.

Als zij glimlacht lijkt het of ze John begrijpt, al valt er niet veel te begrijpen, voor normale mensen dan. Mij bekruipt een raar gevoel en besluit me even op de achtergrond te houden.

“Karin, is het niet?”

“Ja, dat je dat hebt onthouden?”

De overdreven bewondering voor John’s geheugen lijkt me wat overdreven maar misschien is Karin gewoon heel netjes opgevoed.

Als we in de heerlijk koele woonkamer plaatsnemen gaat Karin voor ons wat te drinken halen. Wij houden het bij water. Voor het aangeboden bier of wijntje vinden we het wat te vroeg. Wanneer zij naar de keuken loopt schijnt de zon door haar dunne zomerjurkje en als de bries door de openslaande tuindeuren haar jurkje weer doet opwaaien zien wij doorschijnend de contouren van haar lichaam. Het lijkt alsof ze er niets onder aan heeft. Gewaagd maar met dit weer misschien ook niet verrassend.

“Is je man er niet ? “

“Die woont tijdelijk bij zijn ouders en moet werken. Jullie mogen het met mij doen vanmiddag”.

Het lijkt wel of ik John hoor praten.

“Nou dat gaat wel lukken hoor”, lacht John haar toe.

“Met twee man sterk ben ik daar ook niet bang voor “.

Als we allebei een flinke teug van het glas water nemen gaat Karin ook zitten. De mobiele airconditioning die tussen de banken en fauteuils staat opgesteld blaast in haar richting.

“Hier is het fris” aldus Karin en de koude stroom geven haar kippenvel. In haar jurkje verschijnen een paar harde tepels. Geen BH lijken John en ik tegelijkertijd te denken als we elkaar achteloos aankijken. Zonder schaamte blijft ze rustig zitten en trekt haar jurkje wat strakker zodat een en ander nog beter zichtbaar is. Ze lijkt er van te genieten of heeft niets in de gaten.

“Aangezien we hier dankzij mij zitten mocht ik het alleen oplossen van mijn toekomstige ex.”

“Je hoeft ons niet alles uit te leggen als je dat niet wilt maar als het voor de verkoop van belang is dan mag het uiteraard wel. “ Dit is de subtiele manier van John om achter alle smerige details te kunnen komen en volgens hem werkt dit altijd.

Als hij uitlegt wie ik ben en waarom ik er bij ben lijkt Karin duidelijk enthousisast.

“Nou als je nog een leuk verhaal zoekt voor je boek dan ben je hier wel goed”, lacht ze hardop.

Karin is vreemd geweest en wel meer dan één keer ook.

“Die dingen gebeuren”, zegt John begripvol. “En soms meer dan één keer”, voegt hij er aan toe.

Het ijs is duidelijk gebroken en Karin veinst dat ze het opeens warm heeft.

“ Zullen we naar boven gaan? “

“Daar komen we voor.”

Uiteraard laten we Karin als eerst de trap opgaan en onder haar korte jurkje zien we mooie ronde billen en iets wat op een kutje lijkt. Als ze bovenaan de trap iets opraapt en bukt weten we het zeker. Er zit niets onder haar jurkje dan blote borsten met harde tepels en een kaal kutje.

“Nog verder?”

“Ja is goed” en we vervolgen de reis naar zolder. Daar is het wel heel erg warm. Het rolluik is omhoog en de zon brandt vol op de grote dakkapel. Al snel staan we alle drie te zweten en ik voel de druppels langs mijn slapen een weg langs mijn wangen zoeken.

“Wil je een doekje?”

“Graag”

Uit een doosje pakt Karin een tissue en in plaats deze te geven veegt ze langzaam het zweet van mijn voorhoofd en wangen. Dit onschuldig intieme contact is ongepast maar op de een of andere manier voelt het niet zo.

“Zo, dit is de zolder dus we hebben het hoogtepunt bereikt” , lacht John.

Karin lacht en loopt naar het raam om deze op een kier te zetten. Omdat ik vlakbij haar sta laat ik mijn hand zachtjes en ‘onopzettelijk’ langs haar kontje gaan.

“Is dat zo?” zegt ze tegen John.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten